Przywitanie w wiosce
Naturalnie codzienne pozdrowienie jest czescia kultury ludzi na calym swiecie. Chociaz roznie to brzmi w roznych jezykach to mimo wszystko zawsze intncja pozostaje taka sama. W niektorych kulturach jest mniej slow a wiecej mimiki twarzowej. Bardzo mocno utkwily mi w pamieci moje pierwsze dni w Zambii. Dolaczylem tam do czteroosobowej wspolnoty miedzynarodowej. Byla dosc mila atmosfera wieczoren na przywitanie. Nastepnego dnia ran pozodrowilem jednego wspolbrata z Filipin i ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu nie odpowiedzial na moje mile pozdrowienie tylko przeszedl w ciszy obok mnie. Myslalem moze sie pogniewal, albo cos w nocy sie wydarzylo, czy mial jakis mocny sen. Gdzies okolo pludnia zaczal normalnie ze mna rozmawiac. Kolejny dzien podobna sytuacja, moje poranne pozdrowienie spotkalo sie z cisza z jego strony. Ponownie okolo poludnia zaczal rozmawiac ze mna. Tego dnia nie wytrzymalem i po poludniu poprosilem go o rozmowe i zpytalem, czy sie na mnie obrazil, ze mnie rano bez slowa ominal. Na to on odpowiedzial, ze nic sie nie stalo. Tylko w jego klanie z rana ludzie maja inne pozdrowienie, ktorego prawie nie widac. Czyli potrzasaja glowa do gory i cicho mowia „uuuh”. Nastepnego dnia probowalem tego „uuuh”. Z jego strony tez bylo prawie niewidzialne „uuuh”. Po kilku dniach dalem sobie spokoj z tym „uuuh”. Mimo wszystko nadal czulem sie nieswojo przechodzac z rana obok siebie bez slowa w tym samym domu, a tym bardziej, ze przyjechalismy jako misjonarze do pracy z ludzmi, ktorzy niemalze zyja pozdrowieniami.
Miejscowi ludzie maja tutaj bardzo duzo pozdrowien na kazda pore dnia i nocy. Nawet dokladnie na polnoc jest pozdrowienie: „ki malungasiku”. Ktos moze byc dobrze wstawiony po jakichs baletach lecz o pozdrowieniu nie zapomni. Obcy ludzie pozdrawiaja sie w kazdym miejscu i o kazdej porze. Dawniej dziwilem sie czemu mnie ktos obcy pozdrawia po drodze, czy gdzies w miescie ktos kogo zupelnie nie znam. Z drugiej strony gdy ja kogos obcego pierwszy pozdrowie to bardzo sobie to ceni.
My w Polsce tez z tego cos mamy ale tylko w czasie chodzenia po gorach. I tutaj ciekawostka z ostatnich lat. Takich pozdrowien jest coraz mniej i tylko gdzies w wysokich gorach. A szkoda, ze taka piekana kultura wzajemnego wspierania w czasie gorskiej wedrowki zanika. Na to miejsce pojawila sie halasliwe zachowanie roznych grup.
Musze przyznac, ze pod wzgledem pozdrowien Zambijczycy mocno sie roznia od ludzi z innych krajow afrykanskich szczegolnie z RPA i Botswany. Tam o wiele rzadziej pozdrawiaja sie, i jeszcze rzadziej pozdrawiaja obcych. Naturalnie sa bardzo chlodni i zdystansowani. Z nimi trwa dosc dlugo zawieranie przyjazni. Dlatego lubie Zambijczykow i ciesze sie, ze mi akurat przypadlo pracowac z takimi ludzmi.
Kilka dni temu opowiadal mi o swoim doswiadczeniu duszpasterskim pewien kleryk z Tanzanii pracujacy w Zambi. Spotkal sie on z podobnym doswiadczeniem do mojego sprzed lat. Mielismy bardzo podobne spostrzezenia. Tym razem byl to misjonarz z Indonezji. Bardzo ciekawe, bo inni misjonarze z innych wysp z Indonezji pozdrawiaja sie bardzo czesto.
Nastepnego dnia siedzialem z tym samy klerykiem jedzac sniadanie. I nagle ten wlasnie ksiadz z Indonezji przebiegl obok stolu. Tylko spojrzal na nas, i dalej poszedl bez slowa, a bylo to nasze pierwsze spotkanie. Szybko zapytalem kleryka z usmiechem czy widziales kogos, bo ja nikogo nie widzialem. I wspolnie serdecznie dlugo smielismy sie z takiego zachowania.
Pytanie powstaje czy my misjonarze wprowadzamy nasza kulture tutaj na miejsce pieknej kultury miejscowej, czy tez staramy sie byc z tymi ludzmi i zyc podobnie do nich? A moze oni stosuja doslownie Ewangelie Chrystusa: „nikogo po drodze nie pozdrawiajcie....”. Pon tutad rok temu tuaj wsrod miejscowych ksiezy mielismy dyskusje na temat wlasnie tych slow z Ewangelii. I probowalismy sobie wyobrazic jakby to wygladalo gdyby ksiadz z plebanii przechodzil na niedzielna Msze Swieta obok wielu parafian bez slowa, a tym bardziej nie odpowiadajac na ich pozdrowienia. Pewnie pomysleliby ze z Ksiedzem jest cos nie tak, albo sie obarzil na parafian. Moga byc rozne kultury lub rozne zwyczaje lecz pozdrowienia zawsze pozostana czescia naszej ludzkiej egzystencji.
Miejscowi ludzie maja tutaj bardzo duzo pozdrowien na kazda pore dnia i nocy. Nawet dokladnie na polnoc jest pozdrowienie: „ki malungasiku”. Ktos moze byc dobrze wstawiony po jakichs baletach lecz o pozdrowieniu nie zapomni. Obcy ludzie pozdrawiaja sie w kazdym miejscu i o kazdej porze. Dawniej dziwilem sie czemu mnie ktos obcy pozdrawia po drodze, czy gdzies w miescie ktos kogo zupelnie nie znam. Z drugiej strony gdy ja kogos obcego pierwszy pozdrowie to bardzo sobie to ceni.
My w Polsce tez z tego cos mamy ale tylko w czasie chodzenia po gorach. I tutaj ciekawostka z ostatnich lat. Takich pozdrowien jest coraz mniej i tylko gdzies w wysokich gorach. A szkoda, ze taka piekana kultura wzajemnego wspierania w czasie gorskiej wedrowki zanika. Na to miejsce pojawila sie halasliwe zachowanie roznych grup.
Musze przyznac, ze pod wzgledem pozdrowien Zambijczycy mocno sie roznia od ludzi z innych krajow afrykanskich szczegolnie z RPA i Botswany. Tam o wiele rzadziej pozdrawiaja sie, i jeszcze rzadziej pozdrawiaja obcych. Naturalnie sa bardzo chlodni i zdystansowani. Z nimi trwa dosc dlugo zawieranie przyjazni. Dlatego lubie Zambijczykow i ciesze sie, ze mi akurat przypadlo pracowac z takimi ludzmi.
Kilka dni temu opowiadal mi o swoim doswiadczeniu duszpasterskim pewien kleryk z Tanzanii pracujacy w Zambi. Spotkal sie on z podobnym doswiadczeniem do mojego sprzed lat. Mielismy bardzo podobne spostrzezenia. Tym razem byl to misjonarz z Indonezji. Bardzo ciekawe, bo inni misjonarze z innych wysp z Indonezji pozdrawiaja sie bardzo czesto.
Nastepnego dnia siedzialem z tym samy klerykiem jedzac sniadanie. I nagle ten wlasnie ksiadz z Indonezji przebiegl obok stolu. Tylko spojrzal na nas, i dalej poszedl bez slowa, a bylo to nasze pierwsze spotkanie. Szybko zapytalem kleryka z usmiechem czy widziales kogos, bo ja nikogo nie widzialem. I wspolnie serdecznie dlugo smielismy sie z takiego zachowania.
Pytanie powstaje czy my misjonarze wprowadzamy nasza kulture tutaj na miejsce pieknej kultury miejscowej, czy tez staramy sie byc z tymi ludzmi i zyc podobnie do nich? A moze oni stosuja doslownie Ewangelie Chrystusa: „nikogo po drodze nie pozdrawiajcie....”. Pon tutad rok temu tuaj wsrod miejscowych ksiezy mielismy dyskusje na temat wlasnie tych slow z Ewangelii. I probowalismy sobie wyobrazic jakby to wygladalo gdyby ksiadz z plebanii przechodzil na niedzielna Msze Swieta obok wielu parafian bez slowa, a tym bardziej nie odpowiadajac na ich pozdrowienia. Pewnie pomysleliby ze z Ksiedzem jest cos nie tak, albo sie obarzil na parafian. Moga byc rozne kultury lub rozne zwyczaje lecz pozdrowienia zawsze pozostana czescia naszej ludzkiej egzystencji.
