Jonasz z Klemensem przed naszym domem
W czarnych twarzach podobnie jak i w bialych jest wiele podobienstwa. Kiedy bialy czlowiek poraz pierwszy widzi tylko czarne twarze to mowi: jacy oni sa podobni, czy nie sa przypadkiem z tej samej rodziny. Podobnie gdy czarny czlowiek widzi duza grupe bialych ludzi to szybko budzi sie w nim zaklopotanie jak ja ich zapamietam przeciez oni sa tacy sami.
Podobne doswiadczenie mielismy tutaj dwa tygodnie temu. Kiedy pojechalem z moim wspolbratem Klemensem z Indonezji na lotnisko po pewnego wolutariusza z Niemiec. Mial na imie Jonasz i byl synem naszych dobrodziei w jednej z parafii w Livingstonie. Ja go spotkalem ponad dziesiec lat temu kiedy byl jeszcze malym chlopcem. Klemens natomiast byl w Niemczech kilka miesiecy temu i spotkal go tam kilkakrotnie. Mowil mi jadac na lotnisko, ze go dobrze pamieta, a szczegolnie ze wzgledu na dosc dlugie wlosy. Z gornego widoku lotniska probowalismy rozpoznac Jonasza. Prawie w tym samym czasie wyladowaly dwa samoloty z Johanesburga. Z pierwszego samolotu nie wyszedl zaden facet z dlugimi wlosami wiec powstalo pytanie czy dostalismy wlasciwa date przylotu. Szybko odzyskalismy nadzieje bo z drugiego samolotu wyszlo kilku mlodziencow z dlugimi wlosami. Jeden wygladal najbardziej na Jonasza - wedlug opisu Klemensa – tylko szedl z bardzo sympatyczna dziewczyna a przeciez sam mial przyleciec. Nastapila goraczka oczekiwan. Ciagle nowe twarze sie pojawialy a Jonasza wciaz nie bylo.
W pewnej chwili pojawila sie jakby rodzina, w srednim wieku mama i tato, obok mloda nastolatka i za nia chlopak z dlugimi wlosami. Moj wspolbrat szybko podbiegl do chlopaka i zaczal go witac jako Jonasza. Chlopak byl szalenie zaskoczony i mowil, ze on nie jest Jonaszem. Klemens mu podopowiadal, ze powinien go pamietac z Niemczech, „no, nie pamietasz spotkalismy sie w Niemczech”. Cala rodzina byla ogromnie zaskoczona. Matka wziela jego strone i kilkakrotnie powtorzyla, ze on jest naszym synem, a nie Jonaszem. Wtedy ja wkroczylem do akcji i przeprosilem rodzinke mowic: „przepraszamy, ale nasz kolega dawno nie sprawdzal okularow i dlatego nastapila pomylka”. Pani szybko podchwycila moj zart, wszyscy sie rozesmieli i sie rozeszli. Dlugo nie moglem powstrzymac sie od smiechu z mojego wspolbrata. Teraz kazdy kolejny mlodzieniec z dlugimi wlosami byl potencjalnym Jonaszem. Tylko po tym doswiadczeniu Klemens zrobil sie bardziej ostrozny. Az wreszcie pojwil sie prawdziwy Jonasz i ten sie przyznal, ze jest z Niemiec i zna naszego wspolbrata Klemensa. Odtchnelismy z ulga.
Kilka dni pozniej podobna sytuacja miala miejsce w naszym domu. Przyszedl mnie odwiedzic jeden z kapelanow pracujacych w Zambii. Mielismy wspolna kawe i ogladalismy mecz. Nasz znany wspolbrat poszedl po zakupy. Po powrocie z zakupow wszedl do domu i zobaczyl nas na kawie. Przybiegl do nas i z wielkim entuzjazem przywital sie z naszym kapelanem mowiac: „o odwiedziles nas ponownie”. Kapelan tylko przytakiwal. Ja dziwilem sie skad taki entuzjazm, bo tego kapelana chyba nigdy w zyciu nie spotkal. Deczko z nami zagadal i nas zostawil. Pozniej kapelan poszedl do swojej pracy a ja do swojej. Dopiero wieczorem przed kolacje Klemens mnie zapytal: a gdzie jest nasz wspolbrat Piotr. Odpowiadam, ze jak zwykle przebywa w Kabwe, tzn. 700 km stad. Na co on: jak to przeciez dzisiaj pil z toba kawe. Wtedy dopiero zrozumialem skad byla taka wielka radosc do kapelana. Po prostu wzial go za naszego wspolbrata Zambijczyka. Ja tam zadnej podobizny u nich nie widzialem, ale dla naszego Klemensa oni byli tacy sami. Teraz jestem coraz bardziej pewien, ze chyba on musi zmienic swoje okulary.
Podobne doswiadczenie mielismy tutaj dwa tygodnie temu. Kiedy pojechalem z moim wspolbratem Klemensem z Indonezji na lotnisko po pewnego wolutariusza z Niemiec. Mial na imie Jonasz i byl synem naszych dobrodziei w jednej z parafii w Livingstonie. Ja go spotkalem ponad dziesiec lat temu kiedy byl jeszcze malym chlopcem. Klemens natomiast byl w Niemczech kilka miesiecy temu i spotkal go tam kilkakrotnie. Mowil mi jadac na lotnisko, ze go dobrze pamieta, a szczegolnie ze wzgledu na dosc dlugie wlosy. Z gornego widoku lotniska probowalismy rozpoznac Jonasza. Prawie w tym samym czasie wyladowaly dwa samoloty z Johanesburga. Z pierwszego samolotu nie wyszedl zaden facet z dlugimi wlosami wiec powstalo pytanie czy dostalismy wlasciwa date przylotu. Szybko odzyskalismy nadzieje bo z drugiego samolotu wyszlo kilku mlodziencow z dlugimi wlosami. Jeden wygladal najbardziej na Jonasza - wedlug opisu Klemensa – tylko szedl z bardzo sympatyczna dziewczyna a przeciez sam mial przyleciec. Nastapila goraczka oczekiwan. Ciagle nowe twarze sie pojawialy a Jonasza wciaz nie bylo.
W pewnej chwili pojawila sie jakby rodzina, w srednim wieku mama i tato, obok mloda nastolatka i za nia chlopak z dlugimi wlosami. Moj wspolbrat szybko podbiegl do chlopaka i zaczal go witac jako Jonasza. Chlopak byl szalenie zaskoczony i mowil, ze on nie jest Jonaszem. Klemens mu podopowiadal, ze powinien go pamietac z Niemczech, „no, nie pamietasz spotkalismy sie w Niemczech”. Cala rodzina byla ogromnie zaskoczona. Matka wziela jego strone i kilkakrotnie powtorzyla, ze on jest naszym synem, a nie Jonaszem. Wtedy ja wkroczylem do akcji i przeprosilem rodzinke mowic: „przepraszamy, ale nasz kolega dawno nie sprawdzal okularow i dlatego nastapila pomylka”. Pani szybko podchwycila moj zart, wszyscy sie rozesmieli i sie rozeszli. Dlugo nie moglem powstrzymac sie od smiechu z mojego wspolbrata. Teraz kazdy kolejny mlodzieniec z dlugimi wlosami byl potencjalnym Jonaszem. Tylko po tym doswiadczeniu Klemens zrobil sie bardziej ostrozny. Az wreszcie pojwil sie prawdziwy Jonasz i ten sie przyznal, ze jest z Niemiec i zna naszego wspolbrata Klemensa. Odtchnelismy z ulga.
Kilka dni pozniej podobna sytuacja miala miejsce w naszym domu. Przyszedl mnie odwiedzic jeden z kapelanow pracujacych w Zambii. Mielismy wspolna kawe i ogladalismy mecz. Nasz znany wspolbrat poszedl po zakupy. Po powrocie z zakupow wszedl do domu i zobaczyl nas na kawie. Przybiegl do nas i z wielkim entuzjazem przywital sie z naszym kapelanem mowiac: „o odwiedziles nas ponownie”. Kapelan tylko przytakiwal. Ja dziwilem sie skad taki entuzjazm, bo tego kapelana chyba nigdy w zyciu nie spotkal. Deczko z nami zagadal i nas zostawil. Pozniej kapelan poszedl do swojej pracy a ja do swojej. Dopiero wieczorem przed kolacje Klemens mnie zapytal: a gdzie jest nasz wspolbrat Piotr. Odpowiadam, ze jak zwykle przebywa w Kabwe, tzn. 700 km stad. Na co on: jak to przeciez dzisiaj pil z toba kawe. Wtedy dopiero zrozumialem skad byla taka wielka radosc do kapelana. Po prostu wzial go za naszego wspolbrata Zambijczyka. Ja tam zadnej podobizny u nich nie widzialem, ale dla naszego Klemensa oni byli tacy sami. Teraz jestem coraz bardziej pewien, ze chyba on musi zmienic swoje okulary.
