Biedne pieski

Sa miejsca na swiecie, gdzie ludzie dbaja o pieski bardziej niz o sasiadow. Tam takze pieski maja nawet wieksze prawa od ludzi. Az trudno w to uwierzyc. Natomiast na naszych placowkach misyjnych sutuacja wyglada zupelnie inaczej.  Nikt na wiosce  nie przejmuje sie pieskami. Musza sobie same poradzic. Dosc czesto  po jedzeniu niewiele pozostaje dla nich. Trudno tam znalezc jakiegos tlusciejszego, ale tez latwo biedzie sie nie daja.  Wiedza gdzie i kiedy mozna cos zdobyc.  Kiedy jemy posilki z ludzmi to cala gromada pieskow czeka na jakis ochlap szczescia. Gdy pod koniec posilku zaczynamy myc rece to natychmiast pieski znikaja do innej grupy, bo wiedza doskonale, ze u nas juz nic nie dostana. Kilka dni temu mialem biblijny workshop dla wiezniow. Postaralem sie o nieco lepsze posilki dla nich. Zazwyczaj ich posilki skladaja sie z maki kukurydzianej ugotowanej albo na miekko albo na twardo, na tym polega cala roznorodnosc posilkow. Kiedy po dlugich miesiacach nagle na stole pojawil sie kurczak z frytkami to im az oczy podskoczyly z radosci, a zoladek dlugo nie napelniony jeszcze glebiej sie otworzyl. Poczuli sie bardziej dowartosciowani. Pod koniec posilku myslalem, ze zbiore troche kosci dla moich pieskow. Niestety nic na talerzach nie zostalo dla nich. Biedne pieski przy wiezniach nie pociagna za dlugo. Natomiast wiezniowie mowili, ze taki workshop to moze trwac nawet miesiac. Przypominalem im z usmiechem: „ze nie samym chlebem zyje czlowiek”. Pewnie latwiej to sie praktykuje kiedy jest dosc duzo jedzenia dookola.