Blog Archives

Zależy z której strony popatrzymy

10/19/2017

Taka sama sytuacja dla optymisty bedzie wygladac bardzo wspaniale, natomiast dla pesymisty to tak jakby caly swiat sie zawalil w jednej chwili i nie bylo zadnej innej mozliwosci wyjscia z tej sytacji.
W czasie naszej ostatniej wyprawy z chlopakami zanocowalismy w pieknej chatce przy rzece. Cudowne miejsce, nawet z mozliwoscia kapieli i podziwianiem ladnych widokow. W oddali byl widac piekny maly wodospad i przy nim kilka hipopotamow i krokodyli. Pelni entuzjazmu wieczorem przy ognisku chlopaki mi mowia, ze tutaj ojcze to mozemy nawet zostac na tydzien. Tutaj jest wspaniale, cudowne miejsce. Szybko odpowiadam dlaczego nie, tez mi sie tutaj podoba. Zostajemy tutaj na kilka dni, ale pod jednym warunkiem, ze sami zatroszczycie sie o jedzenie, bo mielismy jedzenie tylko na dwa dni. Szybko im miny sie zmienily i to jakze piekne miejsce stracilo na atrakcyjnosci.
W drodze powrotnej ponownie zatrzymalismy sie w pieknym miejscu gdzie byla wspaniala okazja do kapieli. Kapalo sie tam bardzo duzo ludzi i sporo ladnych dziewczyn w bardzo skromnym ubraniu. Ponownie chlopaki mowia do mnie: ojcze tutaj takze chcielibysmy zostac na dluzej. Mowie, ze wiem dlaczego? Bo widze jak czesto spogladacie na ladne dziewczyny. Dlatego gdybysmy zostali tutaj dluzej to najprawdopodobniej niektorzy zostaliby na dobre. I wtedy co powiedzialbym waszym rodzicom... Byly tylko usmiechy, bez odpowiedzi.
Podobnie sytuacja wyglada podczas roznego rodzaju seminariow i workshopow. Udany seminar to nie taki gdzie sa wspaniali wykladowcy i program jest doskonale przygotowany. Jakosc wykladow nie jest tak wazna jak ilosc i jakosc jedzenia. Kiedy wszyscy maja jedzenia i picia pod dostatkiem to zawsze seminar jest udany i proponuja jak najszybciej kolejny workshop. Wszystko zalezy od tego co dla kogo jest najwazniejsze.

Biali misjonarze

10/8/2017

W tym roku Zambia obchodzi 125 lat kosciola katolickiego. Oczywiscie nie w kazdej czesci Zambii kosciol ma tyle lat. Bo misjoarze probowali dotrzec do Zambii z roznych kierunkow juz w 15-tym czy 16-tym wieku, ale te proby sie nie powiodly, bo albo krolwie danego regionu nie wyrazili zgody na ewangelizacje, albo roznego rodzaju choroby ich szybko wykonczyly zanim powstala misja. Dopiero w polnocnej czesci Zambii udalo sie zalozyc misje misjonarzom, nazywanym dawniej Ojcami bialymi. Kiedy jednak zaczeli do nich wstepowac miejscowi chlopcy to juz ta nazwa nie pasowala i musieli zmienic na Misjonarze dla Afryki. I ta nazwa jest aktualna do dzisiaj. W srodkowej czesci Zambii Kosciol ma okolo 60 lat, a w poludniowej i zachodniej, tutaj gdzie pracuje tylko okolo 40 czy 50 lat. Jest duzo mlodszy i mniej dojrzaly. W polnocnej czesci w kilku diecezjach juz prawie nie ma bialych misjonarzy, bo maja wystarczajaca liczbe swoich ksiezy. Natomiast u nas dosc duzo zmienilo sie w ostatnich 10-ciu latach, chociaz nadal jest potrzeba misjonarzy. Tylko co ciekawe, ze niektorzy ksieza misjcowi i biskupi chcieliby juz sami wszystko robic i byc samowystrczalni. I tutaj powstaje problem. A jaki? Jak zawsze taka sama odpowiedz: jak nie wiesz gdzie jest problem to problem jest z pieniedzmi bo ich nie ma na wszystko. Przykladowo w polnocnej czesci na dojazd i powrot do niektorych kapliczek potrzeba okolo 30 dolarow. A w takiej kapliczce dostana tylko dwa lub trzy dolary i cos do zjedzenia. A gdzie zdobyc reszte zdobyc? I tutaj powstaje problem.
Kilka lat temu dolaczylem sie do Mszy na jednej z wioskowych misji, gdzie jedna z grup kobiecych miala swoje rekolekcje i seminar. Pomagalem w czasie seminaru i rowniez bylem kierowca jednego samochodu. W czasie kazania miejscowy ksiadz powiedzial, bo tak wlasciwie to my juz nie potrzebujemy bialych misjonarzy, ale ich pieniadze to nam by sie przydaly. Po Mszy mowie do niego jak nie potrzebujecie bialych misjonarzy to i ich pieniedzy tez. Na co on odpwiedzial: nie, nie, nie bierz tego powaznie ja tylko tak powiedzialem. Powiedzial co myslal.
Dwa tygodnie temu na zakonczenie roku jubileuszowego 125 lat kosciola katolickiego w Zambii nasza diecezja miala uroczysta Msze Swieta, ktorej przewodniczyl nasz nowy biskup, a obok byl rowniez stary biskup. Wsrod kon celebrujach ksiezy bylem jedyny bialy i jeden hindus, ale wiadomo ze to zolty a nie bialy. Podczas kazania biskup powiedzial po roku swojego urzedowania, ze tak wlasciwie to nasza dieczezja prosperuje dosc dobrze, tylko mamay maly problem finansowy i nie mamy samochodow. Powiedzial: „to tylko taki maly problem a reszta idzie dobrze”. Kilka dni temu rozmawialem z sekretarzem biskupa i mi sie zalil, ze na kazda prosbe do Ameryki, czy Europy o samochod przychodzi odmowna odpowiedz. Tylko pomagaja organizacjom pracujacym z AIDS. Nawet prosba o samochod dla biskupa zostala juz kilkakrotnie odrzucona. Wtedy mu cicho podpowiedzialem, to napiszcie, ze nasz biskup ma AIDS to moze odpowiedza pozytywnie. Na co on bardzo serdecznie sie usmiechnal.
W dlaszej czesci kazania biskup powiedzial, ze nasz kosciol bardzo mocno sie zmienil. Teraz to jest kosciol ludzi i ksiezy tylko z Afryki, z Zambii. Bialych misjonarzy juz prawie nie mamy, a w zasadzie ich nie widac wsrod nas. Sidzialem pomiedzy dwomo Zambijczykami, dosc dobrzy znajomi. Szepcza do mnie to on ciebie nie widzi. Mowie, pewnie mu wzrok sie popsul. Po Mszy poszlismy rozebrac sie do zakrystii. Wtedy do niego podszedlem i w jezyku miejscowym do niego powiedzialem, ze jestem duchem. Najpierw nie wiedzial o co mi chodzi, ale po chwili odpowiedzial, „o nie, ja tak nie myslalem”. Wspolnie usmiechnelismy sie i na tym sie skonczylo. Tak czy inaczej kosciol sie mocno zmienia i nasza pomoc jest coraz mniej potrzebna, a pieniadze niestety nadal i to dosc mocno. Dlatego zaden z ksiezy miejscowych nie chce pracowac w wiezieniu, bo tam nie ma tacy i zadnej pomocy. Nic tam nie dostana, chyba ze ukradna z ogrodu wieziennego, tak jak ja to robie po kazdej niedzielnej Mszy Swietej. Ide do stanowiska gdzie sprzedaja dla rodzin odwiedzajacych wiezniow roznego rodzaju warzywa. Pytam a co dzisiaj dla ksiedza? I za nim dostana odpowiedz juz mam w reku kilka warzyw za ktore serdecznie dziekuje i odchodze. Juz sie do tego przywzwyczaili. Mowie do sprzedajach oficerow: wy macie pensje, a to jest moja zaplata.Trzeba sobie jakos radzic, a i wiezniowie tez czegos mnie ucza...