Niektórzy moi znajomi słuchając moich rożnych przygód misyjnych mówili mi, dlaczego nie napisze książki o swoim życiu misyjnym. Szczególnie mówili mi o tym moi znajomi po otrzymaniu listów świątecznych, które zazwyczaj są dość bogate w rożne wydarzenia misyjne. Z humorem odpowiadam, ze jestem za młody na pisanie książki, a poza tym nie mam czasu, bo nie jestem utalentowanym pisarzem i pisanie zajmuje mi dużo czasu. Pewnego dnia zauważyłem, ze są fajne radosne historie w moim życiu misyjnym warte opisania, gdyż w innym przypadku znikną bezpowrotnie. Stad zacząłem pisać Male historyjki z mojego życia misyjnego do mojej skromnej strony, zazwyczaj z jakimś zdjęciem tematycznym. Może kiedyś będzie można je jakoś zgrupować, zatytułować, aby była tez pewnym świadectwem z mojego życia misyjnego. A szczególnie, kiedy w tym roku jubileuszowym patrzę wstecz na moje Zycie misyjne to dostrzegam jak wiele rożnych przygód miało miejsce w moim życiu.
Kilka dni temu jeden z chłopaków z mojej grupy powołaniowej powiedział mi podczas pracy w naszym ogrodzie: „Ojcze napiszmy razem książkę”. Zapytałem, jaką. On mówi Ojciec jest dobrym Samarytaninem a ja tym, któremu ojciec pomaga, wiec ja będę Ojcu dostarczać materiałów, a Ojciec będzie pisać. Zapytałem wtedy, a kto nasza książkę będzie czytać: uśmiechnął się sie serdecznie i mówi, ze Beda tacy. Jest to fajny chłopak z naszej grupy, w której jest ich około 30. Jemu pomagam w opłacaniu szkoły, a on w miarę możliwości i dowód wdzięczności czasami wykonuje małe prace przy naszym domu.
Tak czy inaczej nalewno swoim życiem pisze książkę, jedni ja chętnie czytają, bo są moimi przyjaciółmi, inni z mniejszym zainteresowaniem, bo ich ona mniej interesuje, bo może moja praca misyjna nie zawsze do nich trafia. Cóż każdy jest inny i każdy pisze inna książkę.
Kilka dni temu jeden z chłopaków z mojej grupy powołaniowej powiedział mi podczas pracy w naszym ogrodzie: „Ojcze napiszmy razem książkę”. Zapytałem, jaką. On mówi Ojciec jest dobrym Samarytaninem a ja tym, któremu ojciec pomaga, wiec ja będę Ojcu dostarczać materiałów, a Ojciec będzie pisać. Zapytałem wtedy, a kto nasza książkę będzie czytać: uśmiechnął się sie serdecznie i mówi, ze Beda tacy. Jest to fajny chłopak z naszej grupy, w której jest ich około 30. Jemu pomagam w opłacaniu szkoły, a on w miarę możliwości i dowód wdzięczności czasami wykonuje małe prace przy naszym domu.
Tak czy inaczej nalewno swoim życiem pisze książkę, jedni ja chętnie czytają, bo są moimi przyjaciółmi, inni z mniejszym zainteresowaniem, bo ich ona mniej interesuje, bo może moja praca misyjna nie zawsze do nich trafia. Cóż każdy jest inny i każdy pisze inna książkę.
